Gezilerim daima bir hayalle başlar. Bunun tek istisnasıysa Hawaii oldu. Zira Hawaii benim gözümde fazla ticari, gittiğim öteki tropik adalara göre da daha az egzotik. Üstelik ulaşılması çok güç bir yerde. Her ne kadar Amerika Birleşik Devletleri’ne bağlı bir eyalet olsa da Pasifik Okyanusu’nun ortasında izole bir pozisyona sahip. Dünyada anakara kesimlerinden en uzak adalar zinciri olma özelliğini taşıyor. Tekrar de sualtı volkanlarından çıkan lavların katılaşıp kayalara dönüşmesiyle oluştuğu için merakımı çekiyor ve 3 uzun uçak seyahatinden sonra kendimi Hawaii’de buluyorum. Burada da 4 iç çizgi uçuşu yapacağım düşünülürse bu seyahatte toplamda 10 uçuş, bol yorgunluk, Türkiye ile tam 13 saat fark, geçmek bilmeyecek bir jetlag beni bekliyor.
The Big Island
Hawaii eyaleti irili ufaklı 137 tane adadan oluşuyor. Bunların 8 tanesi ana ada olarak isimlendiriliyor. Ben de 14 günlük seyahat planımı bu ana adaların 3 adedini görecek halde yaptım. Oahu, Hawaii-The Big Island (Büyük Ada) ve Kauai. Adalar ortası ulaşımı uçakla yaptım, öteki ulaşım alternatifi yoktu. Her adada otomobil kiraladım, otomobil olmadan adaları gezmek mümkün değildi. Elhasıl bu seyahat bir dinlenme tatili değil, ağır bir programla gezdiğim yorucu bir seyahat oldu. Hawaii denince James Cook’tan bahsetmemek olmaz. Ünlü kâşif 1778’de yaptığı üçüncü seyahati sırasında Pasifik Okyanusu’nu geçerken tesadüfen adalara rastlamış. Adalara Sandwich 4. Kontu, Amirallik Birinci Lordu John Montagu onuruna Sandviç Adaları ismini vermiş. Adalar kümesine daha sonra en büyük ada olan Hawaii Adası’nın ismi verilmiş. Hawaii Adaları’nı 1898’de ABD himayesi altına almış, 1959’da da referandumla Amerika Birleşik Devletleri’nin eyaletlerinin ortasına katılmış. Hawaii’de birinci olarak Oahu Adası’na ayak bastım. Bir de baktım, başşehir Honolulu nitekim de tam Amerikan tesiri uyandıran bir yer. Gökdelenler, otoyollar, yer yer trafik sıkışıklığı, kısaca büyük kentlerde karşılaştığımız her şeyin gibisi var. Tek bir farkla: Gökdelenler ve tüm binalar güya 50 sene evvelki eski haliyle donmuş kalmış üzere. Bu yapıları kimse tadilattan geçirmemiş, kimse dokunmamış. Vakit adeta burada donup kalmış, akmamış hissi uyandırıyor.
Sonra dünyaca ünlü Waikiki Beach’e uğradım, anında büyük kent aşkım geri geldi. Evet, gerisinde gökdelenler yükseliyor tahminen ancak buranın bir albenisi var. Şahane bir kumsal, sörf yapanlar, geceleri ayaklar kumun içindeyken bir yandan yıldızları seyretmek ve bir yandan da müzik dinlemek, insanın ister istemez Hawaii’yi sevmesini sağlıyor. Yalnızca sinemalarında gördüğümüz ‘cennet’ üzere kıyılarda boynunda çiçekle sizi karşılayan ve geleneksel hula dansı yapan hoş yerlileri hiç görmemek bende hayal kırıklığı yarattı. Demek ki onlar yalnızca sinema sahnelerinde oluyormuş, gerçek hayatta aslında yoklarmış.
Gezginimiz Yaprak Gürdal Kualoa Ranch’te…
Adadan adaya…
Ardından Pearl Harbor’ı ziyaret ederek II’nci Dünya Savaşı’nın ağır tarihini yerinde hissettim. 4 bin dönümlük özel bir tabiat muhafaza alanı olan Kualoa Ranch’e gidip ‘Jurassic Park’, ‘Lost’ üzere efsane sinema ve dizilerin çekildiği Kaaawa Vadisi’nde gezdim. Sonra da daha fazla Hawaii havasını alacağımı düşündüğüm Hawaii-The Big Island’a giden uçağa bindim.
Hawaii’ye ismini veren Büyük Ada, tüm Hawaii Adaları ortasında açık orta en fazla seçenek sunan ve ismi üzere en büyük olanı! Ayrıyeten en genç ada. Çorak çayırlardan yemyeşil ormanlara, lav tarlalarından karla kaplı dağlara kadar her şeyi bu adada bulabiliyorsunuz.
Na Pali sahili
The Big Island; Mahukona, Mauna Loa, Mauna Kea, Kohala, Hualalai ve Kilauea yanardağlarına mesken sahipliği yapıyor. Bunlar dünyanın en faal yanardağları. Benim gözümde Hawaii Adaları’nın en büyük özelliği volkanik yapısı olduğu için bu adaya uğramayı seçmek benim açımdan hakikat bir tercihti. Adada Kona kıyısını, Hawaii Volkanları Ulusal Parkı’nı gezdim. Kilauea Volkanı’nın çabucak ardımda patlamasına tanıklık etmek, müşahede noktasına gelen insanların lavları izlerken yaşadığı heyecana eşlik etmek tanımı olmayan, fevkalâde bir tecrübeydi. Buradayken Hawaii’yi biraz daha net hissettim. Güler yüzlü beşerler, ada kültürü, Kuzey Amerika standardında yollar, trafik kurallarına uyan beşerler hoşuma gitti. Fakat ne vakit ki bir restorana gittim, hislerim nispeten değişti. Servis kalitesini Kuzey Amerika standardında buldum, yani makûs değil ancak bir Türkiye, bir Uzakdoğu da değil. Müşteri memnuniyeti diye bir konsept yoktu, hatta bazen o denli karşıt davrandılar ki yerden kaçasım geldi. Üstelik bekleme listesine nazaran yaklaşık bir buçuk saat yemek için sıra beklemişken. Oteller deseniz ziyadesiyle değerliydi lakin eskiydiler. Uzakdoğu’nun lüks otellerinden burada eser yoktu. Son olarak Kauai Adası’na gittim. Bu adanın en kıymetli özelliği birden fazla yerine otomobille ulaşılamaması. Bu nedenle adada bir helikopter tipine katıldım. Böylelikle aracın girmediği her yeri havadan görebildim. Na Pali kıyısı, Waimea Kanyonu o denli harikaydı ki dilim tutuldu. Bu son durak, epey yorgunluğa değdi dedirtti…
Helikopterde havadan gördüğüm Na Pali kıyısı ve Waimea Kanyonu o denli süperdi ki, dilim tutuldu.
