78 yaşındaki Ed Butcher, atını bağladı, çizmelerindeki çamuru temizledi ve akşam yemeği için meskenine girdi. Günün büyük bir kısmını konutundan kilometrelerce uzaklıktaki çiftlikte çalışarak geçiriyordu. Telefonu çekmediğinden gün içinde olan bitenden pek haberi olamıyordu. Konuta geldiğinde karısına birinci sorduğu şey “Ne kaçırdım?” oluyordu.
Karısı Pam akşam yemeğini hazırlarken, çift televizyondan yükselen bir sese dikkat kesildi. TV yorumcusu, “Rusya’nın saldırganlığı artık dehşete dönüştü. Nükleer gücü içeren bir savaştan bahsediyoruz” dedi ve ekledi:
“Olacaklar hayal gücünüzün de ötesinde gerçekleşebilir.”
Ed televizyonu kapattı ve pencereden dışarıya, çiftliklerinin olduğu istikamete gerçek bakmaya başladı. Ailesi 1913 yılından beri buradaydı ve daha evvel bu kadar teminatsız hissettikleri çok enderdi. Toprakları kuraklıkla çaba etti, pandemiden yara aldı, son orman yangınlarından etkilendi ve artık de çok uzaklardaki bir savaşla enteresan bir biçimde bağlandı.
Nasıl mı? İşte Ed Butcher’in değişik hikayesi…
Soğuk Savaş vaktinde ABD Hava Kuvvetleri Ed’in çiftliğinin küçük bir modülünü 150 dolara satın alıp burada bir nükleer füze silosu kurmuştu. Bu füzelerin yaklaşık 400’ü faal durumda ve birkaç saniye içinde fırlatılmaya hazır. 60 metre uzunluğundaki bu füzeler Hiroşima’da 140 bin kişiyi öldüren atom bombasından en az 20 kat daha fazla patlayıcı güce sahip. Bir Hava Kuvvetleri takımı, birkaç kilometre ötedeki yeraltı sığınağında konuşlanmış, buyruk gelirse diye her an füzeyi ateşlemeye hazır. Maksadının birkaç yüz metre yakınında patlamak üzere tasarlanan füzelerin akabinde gelen ateş topu yaklaşık 1 kilometre yakınındaki her insanı ve her binayı da buharlaştıracak güçte. İkincil yangınlar ve ölümcül radyasyon ise düzinelerce kilometreyi etkileyebilir.
Ed, tüm riskleri düşündükten sonra “İyi ki hepsi varsayımsal. Füzeler yalnızca caydırıcılık için orada ve asla patlamayacak” dedi.
Karısı da onu rahatlatmak için “Haklısın, bu asla olmayacak” dedi.
NÜKLEER DRAM BEKLİYORLARDI
Çiftliklerinde olmasına karşın Ed ve Pam’in füze silosuna girmelerine asla müsaade verilmedi, yalnızca çift füzeleri birkaç sefer uzaktan görebildi.
Hükümet 1950’lerde Montana’nın ıssız merkezini bir nükleer sıcak noktaya dönüştürmeyi seçmişti. Zira o vakitler bölge Rusya’ya izafî olarak yakındı ve savaş durumunda uzmanların kurban olarak seçtikleri yerdi. Düşmanın tüm füzelerini büyük ABD kentlerine boşaltmak yerine, 35 bin sığır ve 189 sakine konut sahipliği yapan Winifred’e boşaltması asıl teoriydi.
Ed’in gençlik yıllarında ordu fırlatma alanını inşa ettiğinde, bunu çoğunlukla ‘nükleer silahlanma yarışının çılgınlığı’ olarak görüyorlardı. Hatta bir defasında Ed, yerleştirilen Minuteman füzelerine karşı küçük bir protestoya bile katılmıştı. Başka silolarda duydukları nükleer dramın bir kısmını kendi bölgelerinde de göreceklerini düşünüyorlardı: zehirli kimyasal sızıntılar, kazara patlamalar…
‘RUSLAR BAŞIMDAKİ SAÇ TELLERİNİ BİLE SAYIYOR’
Ancak bunun yerine siloyu her denetime gittiğinde tek bulduğu şey orta sıra çitlere dolanmış ineklerdi. Personeller fırlatma alanında çoğunlukla gecenin karanlığında çalışıyor ve Ed’in gördüğü kadarıyla da pek bir şey olmuyordu. Füze asla fırlatılmadı ve nükleer kıyamet asla gelmedi. Fakat şimdilerde silo Ed’e arazinin bir kesiminden çok bir tehlike üzere gelmeye başladı.
Ed, “Bahse girerim Rus uyduları şu anda başımdaki saç tellerini bile sayıyordur” dedi. “Burayı tarihin bir modülü üzere düşününce daha çok hoşuma gidiyor.”
Şimdi ise askeri helikopterler Montana, Kuzey Dakota, Nebraska, Wyoming ve Colorado’daki 450 faal füze alanının tamamında kuşkulu faaliyetler için devriye geziyor.
İNSANLIK BU KADAR UZUN MÜHLET HAYATTA KALIR MI?
Ed’in oğlu Ross Butcher, ABD’nin yeni jenerasyon nükleer cephaneliği üzerinde çalışıyor ve bunun için seçilmiş üç kurul üyesinden birisi. Tüm fırlatma tesislerinin yenilenmesi ismine bir çalışma yapmaya başladıklarında anketlere nazaran birden fazla vatandaş, nükleer silah filosuna yüz milyarlarca dolar harcamak istemiyordu.
Ancak Fergus halkı bunun için pek de direnmedi. Zira yakınlardaki Hava Kuvvetleri Üssü, her yıl mahallî iktisada 375 milyon dolardan fazla katkıda bulunuyor. Hatta ilçede yer alan bir kent parkındaki oyun alanının yanına, anıt olarak 60 metrelik hizmet dışı bırakılmış bir füze bile dikilmişti.
İlçe merkezinde devre dışı bırakılan Minuteman füzesi, Montana’nın Fergus İlçesi ile ordu ortasındaki bağları simgeliyor.
Ross ise yaptığı seminerlerde ‘nükleerlerin global gerçekliğimizin bir kesimi olduğunu ve bu yüzden en güzellerine sahip olmak gerektiğini’ ve bu füzelerin 2070’ler ve sonrasında güçlü caydırıcılık sağlayacağını lisana getiriyordu.
Pam ise insanlığın bu kadar uzun mühlet hayatta kalıp kalamayacağını merak etmeye başlamıştı.
“Baktığım her yerde insanlık son saatlerine hakikat ilerliyor gibi” dedi.
Son zamanlardaki orman yangınlarını, kuralıkları, siyasi olayları, enflasyonu bu sözlerle yorumluyordu. Yeniden Covid-19 pandemisi de son birkaç yılda ailesini harap eden bir dizi trajediden biri olmuştu. Erkek kardeşi ve karısı kısa bir mühlet evvel Covid-19 sebebiyle vefat etmiş, damadı da 2021’de tekrar bu sebeple hayatını yitirmişti. Ve en büyük oğlu Trevis, çiftlikte toz ve orman yangını içinde 16 saat çalıştıktan sonra uykusunda ölümcül bir astım krizi geçirmişti.
KENDİNİ FELAKET SENARYOLARINA HAZIRLIYOR
Pam, tüm bu vefatları manalandırmak için Tanrı’nın bir şeyleri yoluna sokmak ismine bunlara muhtaçlığı olduğunu düşünüyordu. Hatta kendini de felaket senaryolarına hazırlamaya başlamıştı. Mahzende birkaç yıl yetecek kadar yiyecek depolamış, bir web sitesinden düzinelerce kitap ve DVD sipariş etmişti.
Pam kendisini en berbatına hazırladığını düşünüyordu. Mahzeninde en az birkaç yıl kendi kendine yetebilecek kadar materyal stoklamıştı. Etle dolu bir dondurucuları ve topraklarında geyik ve geyiği avlamak için 3.000 mermilik mühimmatları vardı. Jeneratörleri ve yakıtları vardı. Bütün meskeni ısıtmak için merkezi şöminelerini ve taze un yapmak için kilerdeki buğdaylarını kullanabilirlerdi.
ÇİFTLİKLERİNDEKİ FÜZE TÜM KENTİ YERLE BİR EDEBİLİRDİ
Pam tehdidi 8 yaşındayken kendi gözleriyle görmüştü. ABD’nin silahsız bir nükleer füze denemesinden birisini izlemesi için gece yarısı babası onu uyandırmıştı. Füze yeryüzünün üzerinde yükselip gözden kaybolurken, akabinde gökyüzünü turuncu bir ışıkla aydınlatıyordu. O vakitler bu manzara onu büyülese de şimdilerde bir füzenin inişini yaptığında ne olacağını düşünüyordu. Çiftliklerindeki füze bütün bir kenti yerle bir edebilirdi.
Televizyonun karşısında izledikleri de o kadar gerçekçiydi ki, her an olabilir üzere geliyordu.
YENİ GÜN UYANIYOR…
O gece sıcaklık sıfırın altına düştü, dağlardan bir kar fırtınası geldi ve Ed bir acil durum davetinin sesiyle uyandı. Buzağılardan biri soğuktan donmak üzereydi. Derhal konuta getirip onu ısıttılar ve annesine teslim etmek için tekrar çiftliğe götürdüler.
Annenin buzağıyı alıp tekrar sürüye katmasını izlerken Ed, “Bu ne kadar harika!” dedi. Çiftliğin üzerinde gezen askeri helikopterler, zirvenin üzerindeki silodan gelen hiçbir patlama yoktu. O anda tüm gerilimden uzaklaşmış ve füzenin hala yerin altına gömülü olduğu çiftliğinde, kilometrelerce ötede yaşanan savaşın kaygılarından uzaklaşıp yeni bir günün başlamasının tadını çıkardı.
