Geçen hafta yıllardır hayallerimi süsleyen Everest’e tırmanmaya bir anda karar verip yola çıkışımı yazdım. Kondüsyon gerektiren, yüksek irtifa nedeniyle hasta edebilen bu tırmanışın Base Camp’a kadar olan kısmını tamamlayacağımı anlatmıştım. İstanbul’dan Kuveyt aktarmalı olarak Katmandu’ya vardım. Çevrimiçi vizem vardı, farklı bir sıraya girdim. Çabuk bitti işim lakin beklemeye devam ettim. Birlikte yürüyeceğimiz arkadaşım Esra Uğurlu THY ile aktarmasız geldi. Bense iki gün boyunca uçmaktan çok bekledim. Bir yere de gidişin kolay olsun be Bahar!
Telefon çizgisi için sim kartı, daha yola çıkmadan Nepal’den yeni dönen bir arkadaştan almıştım. Konuşma paketini de İstanbul’dayken internet üzerinden aldığım için havaalanında telefonculara koşmadım. Esra’nın kaldığı otelin sürücüsü bizi havaalanından aldı. Aksi ve sıkışık trafik, yüzlerce motor, çok diğer bir kültür. Hoşbulduk Nepal! Esra otele, ben hostele yerleştik, kendimizi Katmandu sokaklarına attık. Baharat kokuları, motor kornaları, acayip bir kaos ve keyifli beşerler. O kadar yorulmuş, o kadar acıkmıştım ki… En sonunda Hint mutfağının eşsiz baharatlı dünyasıyla tanıştım. Kısım bhat yedik. İkinci gün geç kalktım. Everest için biletlerimizi ayarladık. Base Camp tırmanışı için Lukla’ya uçak bileti, ulusal park fiyatları ve bir taşıyıcı için 500 dolar ödedik. Aslında eşyamızı kendimiz taşıyacaktık lakin hayatımda kaç defa Everest için yola çıkacağım! Tadını çıkarmalı…
Outdoor eser cenneti!
Sonra eksik ekipman peşine düştük. Katmandu tam bir outdoor eser cenneti lakin markalı eserler Türkiye ile birebir fiyatta. Nepal markalarını tanımadığımız için güvenemedik. Geri kalan her şey ‘çakma’! Âlâ ki kendi malzemelerimi götürmüşüm. Sokaklar ikramlık eşya dükkânlarıyla dolu. Her vakit gülümseyen beşerlerle dayanılmaz bir ülke burası. Asla kimse size ısrar etmiyor. Kalabalık ve kaosun içinde bu ülkenin bir kesimi olarak dolaşabilmek kusursuz. Seni sevdim Nepal! Üçüncü günde de alışveriş batağından çıkamadık. Kaldırım yok. Ayağımın üstünden bir şey geçecek de Everest’e gidemeyeceğim diye ödüm kopuyor. Bu ortada Katmandu’daki oteller Everest’e gidenlere çok alışık. Dağa götürmediğimiz çantaları otelde bırakabiliyoruz. Döndüğümde yeniden bu tatlı hostelde kalacağım; 3 gece için 10 dolar ödedim. Sabah 20 yıl üst üste dünyanın en tehlikeli havaalanı seçilen Lukla’ya uçuyoruz. Everest’e bir adım…
Katmandu-Lukla yolunda
Saat 4’te kalktım. 4.30’da servis bizi aldı, kentin içinde yolda barikatlar vardı. Katmandu Havaalanı’nda iç çizgiler küçücük. Otobüse binmek üzere. 21 bireyiz uçakta. Pervanelere o denli bir güç verildi ki kulaklarım patlayacak üzere oldu. Yemyeşil Himalayalar’ın üstünden süzülürken “Bahar bu bir hayal değil!” dedim kendi kendime. Tam inerken pilot kabini ayıran perdeyi açıverdi inişi görebildik. Uçuş korkusu olanlara nazaran değil pek. Harikuladeydi, alkışladım. Havaalanına inince saçımı başımı dağıtan bir rüzgâr ve buz üzere bir hava karşıladı. Her şey iç içe, küçücük. Sherpa’mızı (taşıyıcı) bulduk. Chapati denen iki tuzsuz ekmek ve reçelli kahvaltımız geldi. Hayatımda birinci defa bir yere zeytin taşımıştım. Çıkarıp yedim, o denli hoş ki.
Sonunda Everest’e hazırız
Sırt çantam çok ağır. 10 gün kıyafetlerimizi yıkayamayacağız. Yükseklik arttıkça soğuyan havadan ötürü bol bol kıyafet aldık. Yükseklik arttıkça fiyatlar yükseliyor, o nedenle yiyecek de var çantada. 20 kiloluk yükümüze ek, kendi çantasını da taşıyan sherpa’mız keklik üzere sekiyor. Yetişmek ne mümkün! Benim beden ham. Çantam ağır. İstediğim tempoda yürüyemeyince “Siz gidin, ben gelirim” diyorum. Esasen o denli bir yol ki kaybolma ihtimalin sıfır. Bir orta yanımızdan geçen yaklar birbirini boynuzlayınca az kalsın boynuzu yiyordum. Can havliyle kendimi düz, toprak duvara nasıl attıysam, tırmanmışım… Az kalsın yürüyüşüm başladığı üzere bitiyordu. Güldüm lakin kılpayı kurtuldum aslında. Everest’e rahatlıkla tek başına gidebilirsiniz. Yalnız olduğumu gören pek çok küme “Bizimle yürü” dedi. Yalnız olmakla ilgili bir derdim yok. Anın tadını çıkarıyorum. Köylerden geçtikçe ibadette kullandıkları rengârenk boyanmış dua bloklarını çeviriyorum. Bir orta hızlanıyorum. Oysaki birinci gün çok kısaymış yürüyüş. Saat 11’de bitti. Köylerde yemek ve kahvaltıyı orada yapmanız kaydıyla konaklama için fiyat talep edilmiyor. Duş ve internet fiyatlı. Mutlaka çantanız hafif olmalı. Kolay yolda bile bu kadar zorlandım. Asıl yol yarın. Akşama hakikat yemeğimi yedikten sonra çayımı Himalaya görünümüne karşı içiyorum.
Macera köprüyle başlıyor
Erkenden kalktık ve kahvaltı sonrası yürüyüş başladı. Çantam nispeten hafif, sık sık köylerden ve asma köprülerden geçtik. Hava güneşli. Yol çok kalabalık. Köprülerin şahı Hillary Köprüsü. Girişine çıkabilmek bile çok zordu. 125 metre yüksekte, insanın dizleri titriyor. Macera burada başlıyor. Devamlı tırmanıyorsunuz. Merdivenler çık çık bitmiyor. Dinlene dinlene çıkıyorum. Çok dik. Yeniden gerilerde kalıyorum. 8.30’da başlayan yürüyüş 15.20’de bitiyor. Tam 7 saat. Namche Bazar uzakta göründüğünde içimde çalan müzik ‘We Are the Champions’du (Biz şampiyonlarız). Zira “Namche Bazar’a ulaşan gerisini tamamlar” demişti birisi. Sherpa’mız bizi kalacağımız yere götürüyor. Konaklamak için fiyat ödemeliyiz. 500’dü, pazarlıkla 250 rupi’ye düşürdük. İnternet ve elektrik fiyatsız. Yemekler hoş.
Nefes nefese kalıyorum
Sabah yürüyüşe çok isteksiz çıktım. Bugünün özelliği ‘aklimatizasyon’ yani bedenimizi yüksek rakıma alıştırmak. Uzaklık kısa fakat 3.800’e çıkıp yarım saat geçirmemiz gerek. Yüksek rakımdan nefes nefese kalıyorum. Yanımdaki sandvici Himalayalar’da yiyor ve çimenlere yatıp güneşin tadını çıkarıyorum. Aşağı inerken yıllardır yaptığım kanyoning işe yarıyor. Kaldığımız yere döndüğümde adım atacak halim yok. Yeniden de ‘Everest Link’ satın aldım. Zira yarından itibaren olağan çizgim işe yaramayacak. Önümüzdeki hafta kaldığımız yerden asıl tırmanışımızı yazmaya devam edeceğim…
