◊ Sizce ‘Me Too’ hareketiyle birlikte Hollywood ne kadar değişti?
– Bence çok şey değişti. Lakin bu iş bitti manasına gelmiyor natürel ki. Çok farklı bir vakit diliminden geçiyoruz. Bu hareketle hakikaten gurur duyuyorum. Bu hareketin yapılmasını sağlamak için ayağa kalkan tüm bayanlarla gurur duyuyorum. Ben çocukken, annem her vakit benimle setteydi ve annem tarafından korunuyordum. Lakin annemin yanımda olması, uygunsuz şeylerin olabileceği durumlar olmadı manasına gelmez. Annem o tıp şeylerin o kadar çabuk üstesinden gelirdi ki, asla büyümez ve rahatsız edici boyuta gelmezdi.
◊ Pekala, sizin birebir şahit olduğunuz değişim var mı?
– Son dizim “Firefly Lane”in setinde hakikaten yürek burkan ve güç bir tecavüz sahnesi vardı. Netflix sete, ‘yakınlık koordinatörü’ getirmeyi garanti etti. Bu bayanın vazifesi, oyuncuyu korumak, kendini inançta hissetmesini, desteklendiğini hissetmesini sağlamaktı. O sahnede oyuncu rahat hissetmediği hiçbir şeyi yapmak zorunda değildi. Şaşırdım, bu türlü bir şey hiç duymamıştım. Rabbim, neden bu evvelden yapılmıyordu? Zira bu sahneler oyuncu için rahatsız edici ve zordur. Kendinizi çok çıplak ve çok korunmasız hissedebilirsiniz. Sonunda rahatımızı ve oyuncuyu ciddiye alıyorlar, oyunculara insan üzere davranıyorlar dedim. Sonunda oyuncu yalnızca senaryoyu canlandıran ve rol yapmak için işe alınan biri muamelesi görmüyordu. O yüzden ‘Me Too’ hareketiyle gurur duyuyorum. Daha yapılacak çok şey olduğundan da eminim. Bence berbat adamlar, makus adam olarak kalacak lakin artık başlarından geçeni söylemeden ya da yapmadan evvel iki kere düşünecekler.
GÜVENSİZLİK ARKADAŞ OLMAYI ZORLAŞTIRIYOR
◊ Neden Hollywood yakın arkadaşlık kurmanın güç olduğu bir yer? Rekabet mi, güvensizlik mi? Nedir sebebi size nazaran?
– Bence hepsinin tesiri var. Her şeyden evvel nitekim rekabetçi bir yer olduğunu söyleyebilirim. Bir oburu rolü alırsa yahut öbür biri başarılı olursa, sizin başarısız olacağınız üzere bir his var. Annemin bana her vakit söylediği şey, ‘herkese bir dilim pasta vardır’. Rekabete girmene gerek yok. Rolü diğerine kaptırınca, işinin bittiğini düşünmek zorunda değilsin. Lakin bu biçimde hissetmek kolay değil zira doğuştan rekabetçiyiz. Tahminen herkes değil. Bilemiyorum… Fakat benim neslimde hepimiz rolleri almaya çalışır, o direktörle çalışacak rolü elde etmeye çalışırdık. Kazanmak, başarılı olmak istemek insanın tabiatı. Bu yüzden onları rakipten diğer bir şey olarak görmek çok sıkıntı. Setteyken ise durum şöyle. Hepimiz orada çalışıyoruz, sette her şey yolunda ancak o ortamda bile rekabet var. Güvensizlik ve endişenin, arkadaş olmamakta rolü büyük. Bayan arkadaşlıkların klişesi birbirimize fazla güvenmemek. Bu türlü bir kanı var. Bu sahiden yürek parçalayıcı ve üzücü. Bunun nereden kaynaklandığını bilmiyorum. Arttan bıçaklama, kabalık ve küçümseme, bu yüzden bayanları düşman olarak düşünmeye başlıyorsunuz galiba.
◊ Size birinin yeterli arkadaş olduğunu düşündüren nitelikler neler?
– Kalpleri. Kendimi tutmakta zorlanan biriyim. Arkadaşlarıma kendimin her bir kesimini verme eğilimindeyim. Tüm zayıf taraflarımı, kaygılarımı ve beni ben yapan her şeyi söyleme eğilimindeyim. Bu yüzden yaralandım da. Okuldan beri arkadaş olduğum, çok sevdiğim bir küme kız arkadaşım var. Bu kızlar, benim hakkımda çok şey biliyorlar lakin bunları bana karşı hiç kullanmadılar. Gerimden konuşacaklarını hayal bile edemiyorum. En sevdiğim nitelikse espri anlayışı… Gülmeyi seviyorum ve kalbime giden en süratli yol beni güldürmek. Sonra sonsuza kadar seninim.
ANNEM BAŞINDAN BERİ KORUYUCUM OLDU
◊ Arkadaşlarınızın Hollywood dışında olduğunu söylediniz. Tersini düşünenler de var. Tıpkı işi yapan, tıpkı dünyayı bilen beşerlerle vakit geçirmeyi tercih edenler…
– Benim için hakikaten bu türlü, Hollywood’da arkadaşlarım yok. Hollywood’da tanıdıklarım var. Bu yalnızca benim işim. Bu türlü düşünmenin hakikat olup olmadığını bilmiyorum. Tahminen işiniz ruhunuza karışıyor, değil mi? Bilmiyorum, tahminen Hollywood’da birkaç arkadaş daha edinmeliyim.
◊ Annenizle aranızda nasıl bir bağ var?
– Evet, annem ve ben bu kesime birlikte başladık. Çocuktum, o benim koruyucumdu. Sonra ben büyüdükçe birlikte Los Angeles’a taşındık. Annem bana nitekim bakmaya ve mesleğimi desteklemeye devam etti ve iş bağlantımız hoş bir iştirake dönüştü. Ben yapabileceklerime odaklandım. Oyunculuk, performans ve yaratıcık. Annem başka tüm işleri halletti. Annem mesleğimi başından beri yönetti ve destekledi. Hala bana tavsiyede bulunuyor, tavsiyesi ve fikri için hala onu ararım lakin projeleri ben seçiyorum. Ne yapmak istediğime karar veren benim. Biraz dayanağa gereksinimim olduğunda devreye giren kişi annem. Bu bahiste çok düzgün. (Gülüyor) Annem sahiden korkutucudur.
HAYVANLAR GAZ ODALARINDA ÖLMEMELİ
◊ Hayvanlara, bilhassa köpeklere çok yardım ediyorsunuz. Nasıl gidiyor yaptığınız çalışmalar?
– Bu soru için teşekkürler. Annem ve ben bu yardımları yapabildiğimiz için hakikaten gurur duyuyoruz. Utah’ta “Nuzzles” isminde mahallî bir kümeyle ortak olduk. İnanılmaz işler yapıyorlar. Vakfımız bu salgın sırasında işini kaybeden ve maddi ıstırap çeken ve geçimlerini sağlayamadıkları için hayvanlarını besleyemeyecek olan ailelere üç ton yiyecek sağladı.
Geçen sene sekiz farklı barınakta istenmeyen hayvanlara ötenazi yapmak için gaz odaları kullandıklarını öğrendim. Ölmek için nitekim müthiş, ürkütücü ve acı verici bir yol. O gaz odalarını bu ülkeden silmeye kararlıyım. Bu ülkede gaz odalarını dört eyalette hala kullanıyorlar. Bir seri katile bunu yapmıyoruz, bir çocuk tecavüzcüsüne yapmıyoruz, bu insanları bu formda öldürmüyoruz, neden saf hayvanları öldürelim? Doğdukları ve istenmeyen oldukları için mi? Kabul edilemez.
YALNIZ KALMAK İÇİN KENDİME ODA YAPTIM
◊ Üç çocukla pandemiyi nasıl geçirdiniz?
– Epeyce kaotikti… Anne olduğumdan beri birinci kere tam bir yıl boyunca konutta çocuklarımla birlikte kalabildim. Çocuklarımın ritmini ve muhakkak davranışlarını daha âlâ anlamaya başladım. Onları artık daha âlâ yönetim ediyorum. Pandeminin birinci 3-4 ayında kızlara özgürlük verdim. Oyunlar oynayabilirsiniz ya da hipnotize robotlar üzere bilgisayarlarınızın başında durabilirsiniz dedim… Sonra bunun akla yatkın olmadığını anlamaya başladım. Meskene daha fazla dahil olmaları gerekiyordu. Ama sonunda kendime bir sanat stüdyosu inşa etmem gerekti ki yalnız olabileyim, biraz yalnız kalabileyim!
ARADIĞIM HER ŞEY BU KISSADA VARDI
◊ Sizi en son “Firefly Lane”de izledik. Dizinin birebir vakitte yapımcılığını üstlendiniz. Proje size nasıl geldi?
– Toronto’da “Suits”i çekiyordum. Son dönemdi ve çekilecek yalnızca birkaç kısmımız kalmıştı. Sonra ne yapacağımdan emin değildim. Yankı uyandıran, beni hakikaten duygulandıran ve güldüren, ağlatabilen ve derinden insani hissettiren çeşitten bir öykü aradığımı biliyordum. Senaryo geldi. Aradığım her şey bu kıssada vardı.
