Trabzonspor, Antalyaspor maçıyla birlikte ligin bitimine 3 hafta kala şampiyonluğunu ilan ederek memnun sona ulaştı. Kentte inanılmaz sevinç ve gurur yaşanırken, en çok da çocukların da keyfi yerindeydi.
Onlar Trabzonspor’un en talihli nesli. “Babalarımız üzere yıllarca beklemedik, artık her sene şampiyonuz!” dediler.
Şehrin futbol hafızası çok canlı. Yıllar önceki futbolcular konuşuluyor. Çok eski bir maçtaki tartışmalı konum hala gündemde. Bu türlü canlı hafızası olan bir kent elbette Avni Aker’i unutmaz. ‘Hüseyin Avni Aker Stadyumu’, Trabzonspor ile özdeşleşmişti. Bir baba “Keşke Avni Aker’de olaydı!” diye iç çekiyordu elinden tuttuğu oğluna. Avni Aker Stadı’nı anlatıyordu küçük taraftara. Canlı bir hafıza nakliydi. Küçük bir taraftar kentin futbol kültürünün güçlü bir sembolünü babasından dinliyordu.
ÇEKiRDEKTEN TARAFTARLAR
Futbolcular altyapıdan yetişiyorsa, taraftarlar da aileden yetişir Trabzon’da. Ailenin maç heyecanına evvel meskende ortak olur. Yalnızca babada değil, annede de görür futbol heyecanını. O yüzden iliklerine işler.
Dili dönüp aklı ermeye başladığında birinci maç yorumlarını çoktan sıralamıştır zati. Sonra maçlara gitmeye başlar. Doğum günü armağanı Trabzonspor forması olur. Onu öteki armağan aksesuarlar takip eder.
Ayrıca kimi objelerin işlevi kadar renkleri de kıymetlidir. Hatta bazen renkleri daha kıymetlidir. Kesinlikle bordo mavi olmalıdır. Bu iki rengin yakışmadığı hiçbir şey yoktur aslında. Oyuncaklardan, kitap defter ciltlerine kadar.
Çocuk bu renklerle büyür, bütünleşir. Hatta dünyayı bu renklerin süzgecinden görür denilse mübalağa olmaz.
BABAM Üzere YILLARCA BEKLEMEDiK
Ali Umut Kibar, 8 yaşında. Yanına vardığımda bayrağı bırakmış, meşale yakmıştı. “Bundan sonra her sene! Artık kimse alamaz bizden. Babam üzere yıllarca beklemedik, daha beklemeyeceğiz” dedi çok bilmiş bir eda ile…
10 yaşındaki Yusuf Eren Nas… Kalabalığın içinde ta uzaklardan fark ettim onu. Babasının omuzlarındaydı. Güya kanatlanıp uçacak üzereydi. Bir o tarafa bir bu tarafa dönüp slogan atıyor, tempo tutuyordu. Değme taraftarlara taş çıkaran bir profesyonellik akıyordu her halinden. Lafı çok uzatmadı:
“O sene bu sene bundan sonra her sene!” deyip dönüverdi meşale bulutlarının içine…
BiZDEN OBURU BiLEMEZ SEViNME SIRASI BiZDE
Berensu Akbulut, 9 yaşında. Pek şık. Lakin bir çırpıda tırmanmış oradaki bir çalının zirvesine. Bir eli havada. Öbür eliyle istikrarını sağlıyor. Tempo tutuyor marşlara. “İlk kere şampiyon olduk. Çok hoş bir his. Bu heyecanı bizden diğer kimse bilmez. Artık sevinme sırası bizde” dedi.
GOLDE Güya HAVAYA UÇTUM
Erken şampiyonluk kutlamalarının başladığı o gece işte bu çekirdekten yetişme Trabzon taraftarları da sel üzere kalabalıktaki yerlerini almıştı. Kimi babasının omuzlarında, kimi bir çalının doruğunda, kimi annesinin kucağındaydı. Hislerini sordum, onlar da kendilerince anlattılar.
UNUTMAYACAĞIM
Nehir Ecmel Köse 8 yaşında. Babasının omuzlarında sevinç içinde haykırıyor. Tahminen de o gürültüde incecik sesini kendisi bile duyamıyor. Fakat keyfi pek yerinde. Kulağıma eğildi; “Mutluyum. Bugünü hiç unutmayacağım. 3. Sınıfa gidiyorum, bu geceyi arkadaşlarıma da anlatacağım daima. Babama da beni buraya getirdiği için teşekkür ediyorum” dedi kibarca. Yasmina Soytekin 12 yaşında. “Sevinç ve gurur hissediyorum. Çok heyecanlandım. Gol atıldığında havaya uçtum sanki” diyerek anlattı kendini.
HAKKIMIZDI BU SEFER ALDIK
· Ecrin Duru Bıyık, 11 yaşında… Biraz utangaçtı fakat ne diyeceğini de biliyordu.
“İlk kez şampiyonluk yaşadım. Çok hoş bir his. Gole çok sevindim. Şampiyonluğu hak ettiğimizi düşünüyorum. Tekrar oluruz. Sabaha kadar buradayız.”
Nazım Efe Eroğlu 12 yaşında lakin büyümüş de küçülmüş denilen çeşitten. Konuşmak için hiç tereddüt etmedi. Güya babası değil de o beklemiş 38 sene. Karadeniz şivesi ağzında bir şeker üzereydi. Atıldı çabucak: “Yaz abi, en başa beni yaz” dedi.
“Hakkımızdı aldık. Bu sefer alamadılar elimizden. Şampiyonluk bu sene! Bundan sonra her sene!” diye bitirdi kelamlarını ve tıpkı süratle kutlamalara döndü.
