Fas Doğu’nun gizemli ülkesi… Görülecek pek çok kenti olmasına karşın bu seyahati çöl odaklı planlıyorum. Çöl cinsleri genelde Marakeş’ten ayarlanıyor. Turistlere oyun oynamayı seven birtakım uyanıklar çöl tipi diye Marakeş’e çok yakın olan Zagora’ya götürüyor. Zagora Çölü aradığınız şeyi vermiyor. Bizim aradığımız o sarı kumlar, uçsuz bucaksız kum zirveleriyle Sahra’ya, Cezayir hududundaki Merzouga’dan giriliyor. Marakeş- Merzouga ortası yakın değil. Yalnızca çöl çeşidi için gidip araç kiralamayacaksanız Marakeş’ten üç gecelik cinslerden almanız mantıklı olur. Zira yolunuzun üstündeki turistik yerleri geze geze gidiyorsunuz. Şayet bizim üzere araç kiralarsanız bu tipi kesinlikle Merzouga’dan alın, çok daha ucuz zira. Fas’a gitmeden evvel Couchsurfing (Yerel halkın konutunda konaklama) sitesinden açtığım ilana yüzlerce davet aldım. Bu bildirilerden biri Houssan’dan (Hasan)… Bizi bir gece fiyatsız konuk edip sonraki gün çöl cinsine götürecek.
Atlas Dağları’nın kalbinde
Ben ve üç arkadaşım Hasan’la buluşmak için Marakeş’ten araç kiralayıp geze geze gidiyoruz. Genelde klasik rotaların dışına çıkmayı sevdiğimizden Atlas Dağları’nın tam kalbinden geçiyoruz. Ne yol var gerçek düzgün ne de asfalt! Unutulmaz anlar yaşıyoruz. Hasan bize bir pozisyon gönderiyor. Yollarda navigasyon yalnızca ön izleme gösteriyor lakin tekrar de sağlıklı çalışıyor. Yoksa o karanlıkta yol bulmak çok güç. Hasan, Merzouga’a 3 kilometre uzaklıktaki Hassilabied Köyü’nden. Geze geze gittiğimizden Merzouga’ya vardığımızda saat gece yarısını geçiyor.
Kaldığımız yer çöle çok yakınmış oysaki. Kerpiçten meskenin damına çıktığımızda dolunayın da sayesinde uzaklardaki kum doruklarını görebiliyoruz. Fevkalade… Sonraki sabah uyanıp sokağa çıktığımda gece o konutu nasıl bulabildiğimize hayret ediyorum. Ne yol var hakikat düzgün, ne asfalt ne de bir sokak ismi. Sabah saat 5’te başlayacak cins öncesi Merzouga’yı keşfe çıkıyoruz. Otel ismi altında apartman daireleri, market ismi altında bir köy bakkalı var. Kahvaltı ve akşam yemeği çeşide dahil olduğu için yanımıza yalnızca çokça su ve atıştırmalık alıyoruz. Küçük çantalarımıza yalnızca çölde gerekli olacak eşyamızı koyup çöle gitmek için yola çıkıyoruz.
Önce bir Mohammed bizi alıyor ve taksi dedikleri develerin yanına götürüp öbür bir Mohammed’e teslim ediyor. Herkesin ismi Mohammed. Develerin üstünde sallana sallana kum zirvelerinin ortasından ilerlerken kuma vuran gölgelerimiz ve biz çok hoşuz. Günbatımına kalacağımız ve öncesinde kumda board (tahta üzerinde kayma) yapacağımız alanda develerden iniyoruz. Bir zirvenin en yüksek noktasından board’a oturup salıyoruz kendimizi kumlara. Güneşin batma anına kadar da kumlarda yuvarlanıp duruyoruz. Neden bilmiyorum ancak çölde olduğunuzda insanın canı daima kumlarda yuvarlanmak istiyor çocuk üzere. Ve beklediğimiz an geliyor. Harika bir günbatımı yaşanıyor. Akabinde yeniden develere binip yola koyuluyoruz. Artık lacivert saatler… Vakitte seyahat yapmışım ve ‘Binbir Gece Masalları’nın içinde bir kervandayım üzere hissediyorum.
Dolunay doğarken…
Daha evvelki çöl tecrübelerimde daima dolunaya denk gelmiş ve o anlatılan, yıldızları tutacak üzere olma hissini hiç yakalayamamıştım. Maalesef bu sefer de dolunay diye üzülecek üzere oldum ancak halbuki cihanın bana bir sürprizi varmış. Hiç çölde ay doğumuna şahit oldunuz mu? Kıpkırmızı, tabak üzere ay kum doruklarının ortasından yükselmeye başladığında gördüğümüz görüntü karşısında nefesimiz kesiliyor. Bu görünümden kopmak çok güç.
Gezginimiz Bahar Gündoğdu “Neden bilmiyorum ancak çölde olduğunuzda insanın canı daima kumlarda yuvarlanmak istiyor çocuk gibi” diyor.
Akşam yemeğinden sonra Berberi Tuaregler geliyor ve müzik yapıyor. Onlar söylerken daima birlikte dağıttıkları ritim aletlerini çalıyoruz. Sonradan çektiğim görüntüleri izlediğimde o müzik dediğimiz gürültüde nasıl eğlendiğimize, hatta o gürültüye nasıl müzik dediğimize inanamıyorum. Lakin o an dünyanın en hoş müziği olduğuna yemin edebilirdim. Çadıra çekildiğimde yüzümde kocaman bir gülümsemeyle uykuya dalıyorum. Afrika’da Cezayir hududunda bir çölde, teknolojiden uzak bir hiçliğin ve sessizliğin içindeyiz…
Sabahın 4’ünde yeniden kalkıyoruz. Bu sefer de gündoğumu için kumlarda yuvarlanıyoruz. Ne soğukmuş öyle! Yanımda ne varsa giyiyorum. Halbuki ne hayaller kurmuştum. Ne fotoğraflar çekecektim.
Turu düzenleyenlerin en çok “Hadi” diyerek bizi koşturmamasını çok sevdim. Doya doya seyrettik çölü; fotoğraf çektik. Köye dönerken üstüm, başım, saçımın içi ve hatta kirpiklerim kum içindeydi lakin çok memnundum…
